अधुरो उत्सुकता

न त कहिल्यै भावुक भएँ,
न त कहिल्यै लजाउन सकेँ,
न कसैलाई त्याग्न सकेँ,
न जीवनमा सजाउन सकेँ ।
जति चिन्तन भएपनि
मनभित्रै गुम्स्याईरहेँ,
जलिरहेँ एक्लै आँफू,
न नौमती बजाउन सकेँ
न त जानेँ बाँच्ने अर्थ,
न र्समर्पणमा मर्न सकेँ,
शत्रु 'मध्य', 'चार' थियो,
न त सिउँदो भर्न सकेँ ।
'काँडा बीचको फूल' बनेँ
न त सुवास छर्न सकेँ,
न कसैको शिरमा चढेँ,
न ओइलिएर झर्न सकेँ